عهد با خود

تقریبا تمام اهالی جمع شده بودند. در یک روستا خبر یا حادثه ای باشد بعید است کسی بی خبر بماند.صدای قرآن خواندن ملا به گوش می رسید. همه ساکت بودند.شاید هم به خاطرات مبهم در ذهن مانده خود با حسن علی فکر می کردند. تا همین دیروز کنارشان نشسته بود.و کمتر کسی به حضورش فکر کرده بود.و حالا به سختی دنبال خاطره مشترکی از او می گشتند.

معلم با خاطری آسوده ولی خسته از راه دور وناهموار تازه رسیده بود. معمولا هر دوهفته یک بار به شهر می رفت . تانفسی تازه کند و مایحتاج دوهفته ماندنش را تهیه کند.حالا به ماندنش عادت کرده بود. آن اوایل از ماندن در روستایی بدون برق و نانوایی وفروشگاه ومهم تر نداشتن هم زبان وهم فکر ترسش گرفته بود. ولی راه دیگری نبود. کم کم با روستاییان رابطه خوبی پیدا کرد و حتی به خانه هایشان نیز دعوت شد .

یکی از بچه ها داد زد معلم آمد. معلم در مدرسه سکونت داشت. تازه رسیده بود که او نیز به سرعت از ماجرا مطلع گردید.خوب این جوری بهتر بود. الان همه را می دید وتسلیتی می گفت و خلاص. به هر حال معلم در روستا در دید همه است و نرفتن او به چنین مراسمی به هیچ وجه قابل توضیح نخواهد بود.

به همراه دانش آموزی که اورا مطلع کرده بود به راه افتادند.گودالی برای دفن  مرده آماده کرده بودند. وملا دستورات لازم را به همه می داد. با دیدن معلم  از اودرخواست کرد نماز میت را او بخواند. معلم پیشنهاد او را تعارف فرض کرد و از او خواست به کارش ادامه دهد. اما ملا ول کن نبود. آن قدر گفت که دیگر چاره ای نبود .معلم در روستا باید همه چیز را بداند. احکام و تاریخ و سیاست و تعمیر رادیو وموتور و ....

معلم در چنین مراسمی زیاد شرکت کرده بود ولی هیچ وقت خودش پیش نماز نشده بود. از ملا کتاب احکام خواست و با نگاهی به کتاب ساده ترین نماز را پیدا کرد و حفظ کرد. در آن شرایط اگر فرمول تجزیه اتم هم بود حفظ می کرد.نمی خواست کم بیاورد. نماز را خوند. ومرده را به خاک سپردند.

معلم در دل خود عهد کرد کتاب احکام را حفظ کند.